شعر مُجَسَم

اگر روزگاری 

شعری جان گیرد 

از دفتر سروده ها برخیزد 

و به جهان ما آید 

بی گمان 

ناگزیر است که 

جامه های معشوقم را بر تن کند 

و راه خانه ی مرا بگیرد 

که او در دنیا مرا 

تنها  شعر مُجَسَم است ...