بیقرار

شب بود و ماه بود و من و بیقراری ات

پشت دری نشسته به چشم انتظاری ات

چشمانم اشکبار و نگاهم به عکس تو

یادش  بخیر   گفتی بیا ،  یادگاری ات

در وَهم خویش بودم و انگار دیدمت

با دامن  سپید  و  لباس  اناری ات 

بر سر کلاه صورتی ات را گذاشتی

کُشتی مرا فدای تو و شهریاری ات

در پیچ و تاب کوچه نسیمی وزید ،آه

عطر تو بود باز و هوای بهاری ات

مثل همیشه بیخبر از کوچه بگذری

عادت شده برای من این راز داری ات

آسیمه سر دویدم و از در برون شدم

دلتنگ و  داغدار به  دنبال  یاری ات

نزدیکتر شدم به تو ، ای وای من ، تویی!!!

گشتم دوباره محو دو چشم شکاری ات

دستت گرفته بودم و دل پر ز شور بود

آماده ی  هلاک خود و جان سپاری ات

گفتم چرا دگر به دلم سر نمیزنی؟؟

گفتی برو تمام کن امیدواری ات ...